موسیقی ما/ کبوترها مُرده‌اند، چشمه‌ساران خشکیده، قمری‌ها و بلبل‌ها رفته‌اند انگار به یک جای دور، به جایی خیلی دور. آن‌که موسیقی می‌نویسد و آن‌ که می‌خواند محروم از این چیزها تا چشم‌ش کار می‌کند خانه می‌بیند به جای جنگل، و دود می‌بیند به جای نسیم‌ی روح‌افزا. این همان چیزی است که «بیژن کامکار» بدان اشاره دارد. خواننده و نوازنده‌ ی پیش‌کسوت از منبعِ الهام می‌گوید. از آن‌چه خالقی و بنان داشتند و حالا کسانی که در زمینه‌ی موسیقی فعالیت می‌کنند، ندارند و مخاطب‌ شان هم ندارند. همین است که آن موسیقی، این موسیقی‌ ای نیست که حالا به گوش‌مان می‌رسد.