نوشته های مشابه

به گزارش خبرگزاری خبرآنلاین، احمدزیدآبادی که او را با عنوان‌های زیادی از جمله روزنامه‌نگار و نویسنده می‌شناسیم، او درباره نوع و شیوه نوشتنش گفت: «در واقع من از آن دسته آدم‌هایی هستم که با تقلید مشکل دارم و تلاش می‌کنم هرکاری که می‌خواهم انجام دهم رنگ خودم را داشته باشد. یک دوره‌ای بود که سعی می‌کردم از نثر شریعتی در کویر استفاده کنم؛ اما بعدها این ماجرا را رها کردم و دنبال یک زبانی گشتم که برای خودم باشد اما به هرحال آدم وقتی آثاری را می‌خواند یک تاثیری پذیری از کتاب‌ها دارد.»زیدآبادی ادامه داد: «تاثیرپذیری به این معنا که اگر الان این کار را انجام دهم بهتر است. مثلا من در زندان خاطرات زیادی را خواندم و آن چیزی که مورد پسندم واقع شد؛ «خزان بی‌بهار» ابراهیم یونسی بود. ایشان اولین فرماندار کل بعد از انقلاب بود. این کتاب چون از اول زندگی نویسنده را روایت می‌کرد معلوم بود که کمی داستان هم در میانه کار آورده است. اما وقتی وارد همین داستان می‌شود، فضاهایی می‌آفریند که برای من لذت‌بخش است. به ویژه که یک تسلط بسیار خوب بر زبان فارسی و ضرب‌المثل‌های آن داشته است و حتی به نظر من نویسنده‌ای است که بی‌دلیل فراموش شده و چیزی بود که در ذهنم قابل تحسین بود اما بازهم نخواستم از او تقلید کنم.»این نویسنده درباره شیوه طنز نویسی‌اش هم گفت: «در طنز نویسی عاشق چخوفم، گوگول را هم دوست دارم، طنزهای داستایوفسکی هم زیباست، کلا طنزنویسان روسی را به همه‌جا ترجیح می‌دهم. عده‌ای به من می‌گویند طنزهایت چخوفی است و برخی می‌گویند تو در طنز نویسی هیچ استعدادی نداری و نوشته‌هایت لوس و بی‌مزه است، طنز ننویس!»متن کامل این گفت‌وگو را در خبرآنلاین بخوانید.۵۵۲۴۵