اعتماد/متن پیش رو در اعتماد منتشر شده و انتشار آن در کم خبر به معنای تایید تمام یا بخشی از آن نیست در حالی به استقبال ِ روز معلم و روز ِ کارگر می‌رویم که معلمان و کارگران عزیز ِ کشورمان، با مشکلات ِ فراوانی دست و پنجه نرم می‌کنند. مشکلاتی که در نتیجه ضعف ِ مدیریت و نادیده گرفتن اصول ِ انقلاب و فقدان ِ مبانی حکمرانی ِ خوب بر اقشار گوناگون، از جمله کارگران و معلمان تحمیل شده است.در دهه پنجم از نظام و ساختاری بر آمده از انقلاب شکوهمند اسلامی که در آن معلمان و کارگران، نقشی بنیادین داشته، به گونه‌ای که اکثر تحلیلگران، پیروزی این انقلاب را مرهون پیوستن دو قشر کارگر و معلم می‌دانند، وضعیت زندگی و معیشت ِ آنها با مشکلات عدیده‌ای مواجه است. جای بسی تاسف است که اهل تصمیم و تدبیر، به جای میزان قرار دادنِ دستاوردهای بشری، اصول پیشرفت و حکمرانی  خوب، به رویکردهای شعاری و ویرانگر روی آورده و از اثرات ِ مخرب و ویرانگر ِ این تصمیمات بر فروپاشیِ نظم و ساختار ِ طبیعی اجتماع و اضمحلال ِ طبقه متوسط به عنوان ِ عاملان و حاملان ِ توسعه کشور روی آورده‌اند. امروز ضعف ِ راهبرد‌های مدیریتی شعاری بیش از هر زمان دیگر برای همگان روشن شده است. باید به این پرسش مهم پاسخ داد که طی تقریبا دو دهه گذشته چه سیاست‌هایی اعمال شده است که کارگران و معلمان به عنوان دو بازوی قوی انقلاب اسلامی، در این وضعیت قرار گرفته‌اند. اعتراضات پر تکرار و مدنی کارگران و معلمان در سالیان اخیر را می‌توان شاهدی بر این قصه پر غصه دانست. باید پرسید که چه اصراری بر استمرار ِ بیراهه رویه‌های خسارت‌باری است که روز به روز به شکاف ِ بیشتر بین اقشار ِ گوناگون ِ ملت و حاکمیت می‌انجامد؟ چرا حاکمیت به هشدار و انذارهای نخبگانِ جامعه و دانشگاهیان در سطوح مختلف و در زمینه‌های گوناگون بی‌توجهی می‌کند؟ مصلحتِ امروز ملت، کشور و نظام ما، در یک راستا و آن‌هم اتحاد و اجماع بر پیشرفت کشور و رهایی از مصائب، مشکلات و بحران‌های محتمل است. بدیهی است که وصول به این مهم، نیازمند ِ مشارکت همه ایرانیان و بهره‌گیری از اصول حکمرانی خوب و دستاوردهای بشری است. ضمن تبریک روز‌های کارگر و معلم به این دو قشر پیشتاز در مسیر پیشرفت و اعتلای ایران عزیز و گرامیداشت یاد و خاطره شهید بزرگوار استاد مرتضی مطهری، از مسوولان می‌خواهم از مسیر ناصواب گذشته عبور، از ملت عذرخواهی کرده و مسیر درست در پیش بگیرند.امیدوارم که نظامِ تدبیر ما، به جای فرافکنی و آدرس‌های اشتباه و برخورد‌های بعضا امنیتی با مطالبات بحق این دو قشر تاثیرگذار در جامعه، به درک ِ درستی از اوضاع دست یابد که مقدمه درمان، تشخیص ِ درست درد و مبانی شکل‌گیری درد است. چه بسا که تجویز‌های نادرست در پیشروی مشکلات و از دست رفتن ِ فرصت ِ طلایی درمان، سهمی اساسی دارند. همچنان معتقدم که راه عبور از مشکلات، از مسیر گفت‌وگوی ملی در سطوح مختلف می‌گذرد. امیدوارم با برافروختن شمع گفت‌وگو در محفل بزرگ ملت-کشور بزرگ ایران، زمینه تقابل و رادیکالیسم کور از بین رفته و مصالح ملی به عنوان کانون ِ سیاست‌ورزی و خط و مشی همگان قرار گیرد.