قدس آنلاین/ محمد بن عبدالله بن محمد بن بطوطه، معروف به ابن بطوطه در سال ۶۸۳ خورشیدی در شهر طنجه، واقع در مراکش امروزی متولد شد.او یکی از بزرگ‌ترین جهانگردان مسلمان است که رهاورد سفرهای ۲۷ ساله‌اش را در قالب کتابی مفصل به نام «الرحله» یا «تحفه النظار فی غرائب الامصار و عجائب الاسفار» به رشته تحریر درآورد که توسط «محمدعلی موحد» به فارسی ترجمه شده ‌است. ابن‌بطوطه در سال ۷۳۰ خورشیدی، در ۴۷ سالگی به مشهد رسید و گزارشی مختصر از وضعیت حرم رضوی را در کتاب خود به یادگار گذاشته ‌است که آن را در ادامه می‌خوانید: «از توس به مشهدالرضا(ع) آمدیم. نسَب او از این قرار است: علی بن موسی‌الکاظم بن جعفرالصادق بن محمد باقر بن علی زین‌العابدین بن حسین شهید بن امیرالمؤمنین، علی بن ابی طالب(ع).

مشهد نیز شهری بزرگ و پرجمعیت است و میوه‌ها، آب‌ها و آسیاب‌های زیادی دارد. در این شهر، با طاهر ملاقات کردم. عنوان طاهر، به اصطلاح مردم آنجا، همان است که در مصر، شام، عراق، نقیب و در سند و هند و ترکستان، سیّد اجل می‌گویند. و نیز از مردم این شهر بود قاضی شریف، جلال‌الدین که او را در هندوستان ملاقات کردم و شریف علی و دو پسران او، امیر هندو و دولت شاه که از ترمذ تا بلاد هند در مصاحبت من آمدند و همه مردمان نیکی بودند. مشهد مکرم امام‌رضا(ع) قُبه‌های بزرگ دارد.

مرقد امام در داخل زاویه‌ای است با مدرسه‌ای و مسجدی در کنار آن. این عمارت‌ها همه با سبکی بسیار زیبا ساخته شده و دیوارهای آن کاشی است. روی قبر، ضریحی [صندوقی] چوبی قرار دارد که سطح آن را با صفحات نقره پوشانیده‌اند. از سقف مقبره نیز قندیل‌های نقره آویزان است. آستان درِ قبه هم از نقره است و پرده ابریشم زردوزی بر در آویخته. داخل بقعه با فرش‌های گوناگون مفروش گردیده است».