کم خبر/ مرحوم حاج آقا مجتبی تهرانی: در مورد مرز خشمگینی، روایتی از امام‌صادق(ع) وارد شده است که از جدّه بزرگوارشان، از امام‌زین‌العابدین(ع) نقل می‌کنند که می‌فرمایند: «قَالَ: قَالَ مُوسَى بْنُ عِمْرَانَ (ع) یَا رَبِّ- مَنْ‏ أَهْلُکَ‏ الَّذِینَ‏ تُظِلُّهُمْ‏ فِی‏ ظِلِّ‏ عَرْشِکَ‏ یَوْمَ لَا ظِلَّ إِلَّا ظِلُّکَ»؛ حضرت موسی(ع) به خداوند عرض می‌کند: آنانی که روز قیامت در زیر سایۀ عنایت شما هستند، چه کسانی هستند؟ «فَأَوْحَى اللَّهُ إِلَیْهِ الطَّاهِرَةُ قُلُوبُهُمْ»؛ خدا به او وحی کرد و خصوصیاتی را برشمرد از جمله: «وَ الَّذِینَ یَغْضَبُونَ لِمَحَارِمِی»؛ آنان کسانی هستند که خشمگین شدند در مورد آنچه که آن را منکر دانستم و از آن‌ها نهی کردم، «إِذَا اسْتُحِلَّتْ»؛هنگامی که دیدند دیگران حرام‌های خدا را حلال دانسته و مرتکب شدند. خشم آنان چگونه و در چه حد بود؟ «مِثْلَ النَّمِرِ إِذَا جُرِِحَ»؛ مثل پلنگ زخم خورده. حضرت سقف خشم را این‌گونه تعبیر می‌کنند و می‌فرماید: باید این‌گونه ناراحت و خشمگین شوید، «مِثْلَ النَّمِرِ إِذَا جُرِِحَ» ؛ وقتی که مجروح می‌شود. از این روایات زیاد است که بعضی موارد را به عنوان نمونه نقل کردم. دقّت بفرمایید که غیرت ریشۀ امر به معروف و نهی از منکر است، و همین غیرت در دین است که این‌طور مؤمن را می‌سوزاند و نمی‌تواند بی‌تفاوت بگذرد.  وسائل الشیعه، ج‏16، ص 147