کم خبر/ حاج آقا مجتبی تهرانی:  پیغمبراکرم(ص) می‌فرماید: «قَالَ رَسُولُ اللَّهِ (ص)‏ یَأْتِی‏ عَلَى‏ النَّاسِ‏ زَمَانٌ‏ یَذُوبُ‏ فِیهِ‏ قَلْبُ‏ الْمُؤْمِنِ‏ فِی جَوْفِهِ»؛ زمانی بر مردم می‌آید که دل مؤمن در درونش ذوب می‌شود، «کَمَا یَذُوبُ الْآنُکُ فِی النَّارِ یَعْنِی الرَّصَاصَ»؛ چگونه سرب سخت در کوره از سفتی خارج می‌شود که می‌گوییم وا شد، آب شد. در اصطلاح هم می‌گوییم: دل آب می‌شود، ذوب دل مؤمن هم این‌گونه است.«وَ مَا ذَاکَ إِلَّا لِمَا یَرَى مِنَ الْبَلَاءِ وَ الْأَحْدَاثِ فِی دِینِهِمْ»؛ این حالت نیست مگر به‌خاطر ضربه‌هایی است که به دین می‌زنند، نوآوری‌ها و بدعت‌هایی است که در دین می‌گذارند، «وَ لَا یَسْتَطِیعُونَ لَهُ غَیْراً» ؛ و او نمی‌تواند آن را تغییر بدهد.  سقف ناراحتی نسبت‌به منکر این‌گونه است. البته منکری که در روایت مطرح شده، ضربۀ به دین است، و الّا یک وقت ناراحتی مؤمن به‌خاطر کسی‌ است که لاابالی‌گری می‌کند و عمل معصیتی مرتکب می‌شود. منظور اینجا نیست، امّا یک وقت ضربه به دین می‌زنند، بدعت در دین می‌گذارند، به نام اسلام، ضربه به اسلام می‌زنند، اینجاست که باید انسان ببیند در درونش چه حالتی دارد. حضرت اِخبار کرده که چنین روزی می‌آید، ولی مؤمن در یک چنین شرایطی دلش این‌گونه ا‌ست. اگر از نظر درونی بی‌تفاوت باشد که گفتیم از نظر فقهی حرام است، و اگر یک ناراحتی سطحی گذرا داشته باشد، کافی نیست؛ بلکه باید روی عمق جانش اثر بگذارد.  وسائل الشیعه، ج‏16، ص 140 - بحار الأنوار، ج‏28، ص 48