کم خبر/ مسعود فراستی در اقدامی غافلگیرکننده از فیلم «شادروان» تمجید فراوان کرد.

میز نقد برنامه «هفت» با حضور مسعود فراستی، محمدتقی فهیم و محمدرضا مقدسیان نیز اختصاص به نقد فیلم های سینمایی «علفزار» و «شادروان» داشت.

مسعود فراستی درباره فیلم «شادروان» گفت: ندیده می گویم «شادروان» یکی از سه فیلم خوب جشنواره است و قطعاً جزء 3 فیلم برتر جشنواره است. فیلم بسیار کوچکی می‌نمایاند اما بسیار سخت است. هیچ فیلمسازی را نمی شناسم که با این ملات فیلمنامه ای، بتواند از این بهتر بسازد. این فیلم را با «مهمان مامان» داریوش مهرجویی یا «یه حبه قند» مقایسه کنید؛ من یک سکانس این فیلم را به آنها نمی‌دهم. دقایق ابتدایی فیلم دکوپاژ بدی دارد اما وقتی به خانه می آید کاری میکند کارستان؛ با المان های بسیار ساده و کوچک و آدم هایی که انتظار نداشتم تک تک آنها را یادم بماند و می توانم الان ترسیمش کنم. من اصلا اسم کسی را یادم نمی ماند اما الان اسم آدم ها را یادم است. از من خنده گرفتن، خیلی کار است و من هر چند دقیقه یک بار قهقهه زدم. کاراکترها را اول لو نمی‌دهد و تک تک آنها را می‌سازد.«شادروان» یک خانه بریز و بپاش ولی شام و ناهار هیچی مثل «ی حبه قند» در کاشان نیست و فقیرانه است. در این فیلم فقر می بینیم اما فقر خاک بر سری نیست و توسری خور نیست. سینمای ایرانی که تجمل زده است که پول از سر و کله اش می ریزد مثل «مرد بازنده». اما «شادروان» کیلومترها از «مرد بازنده» جلوتر است.

محمدتقی فهیم درباره «علفزار» گفت: کارگردان «علفزار» از نظر ساختمان اثر در کار اولش از عهده کار برآمده بود به ویژه اینکه ساختن فیلم در فضایی محدود و بسته کاری دشوار است و تجربه ای می خواهد که این کارگردان جوان توانسته بود کاری کند که مخاطب ببیند. همواره فیلمسازان اول ما این معضل را پیش رو دارند که به عبارتی تک ساحت می شوند؛ یعنی یا غرق در تکنیک می‌شوند یا به ورطه نمایش جزییاتی از فضایی غریبه با جامعه می‌افتند و برخی نیز به ورطه کلیشه و گیشه می‌افتند. اینکه فیلمسازان اول بدانند در این میان چه باید کنند و چه پیش رویشان است و برای چه قشری فیلم می‌سازند و دستمایه محتوایی شان چه باشد، مهم است. البته به نظر من، کاظم دانشی روی پرونده های مختلف کار کرده است.اولین مشکل من با فیلمسازان اول دارم، این است که در ساختمان اثر و التهاب متوقف می‌شوند تا التهاب در بخش مضمونی. دانشی در بخش ساختمان اثرش؛ اینکه از کجا شروع کند و کجا میانه را پیش ببرد و کجا تمام کند، توانسته از عهده کار برآید اما اولین مشکلش در فیلمنامه این بوده که دستمایه موضوعی و التهابی را انتخاب کرده، چه باید کند. داستان اولین مساله اش این است که یک اتفاق ناخواسته می افتد که در ادامه رهایش می کند و  به بهانه آن وارد کشمکش های دیگر می شود.

محمدرضا مقدسیان نیز گفت: اصولاً کارگردان «علفزار» ایده، موقعیت و ماجرایی که انتخاب کرده، فارغ از اینکه چقدر به بحث حقوق زنان و جنبش می تو مرتبط است، به هر حال حرف خوبی زده است. اینکه یکسری برداشت ها و باورهای شخصی و عرفی سبب شود جفایی در حق کسی اتفاق بیفتد و برخی مصلحت اندیشی ها آسیب های روانی طولانی مدت را در پی داشته باشد، همه موافقیم حتما باید در موردش صحبت کرد.«علفزار» فیلم جرات مندی است و جرات کرده به آن بپردازد و هر فیلمسازی به ویژه فیلمساز اول، حتما و قطعا می داند نگارش چنین فیلمنامه و ساختش کار آسانی نیست چون در جامعه ای زندگی میکنیم که ضوابط جامعه ایرانی را داریم و مدیران نیز باید بر اساس برآیند اجتماعی تصمیم بگیرند و طبیعتاً درباره این سوژه صحبت کردن خیلی سخت است. فیلمنامه نویس به قول آقای فراستی قلدر است و جرات داشته آن را نوشته اما مساله اینجاست آیا یک ایده بسیار ملتهب، فیلمنامه خوب به ما می دهد؟ ممکن است این اتفاق بیفتد. چیزی که در فیلمنامه اتفاق افتاده، در قدم اول یک فضای پرتنش و التهاب را روایت میکند که توقع مخاطب زیاد می شود و انتظار داریم چندین بار این التهاب را تجربه کنیم. از طرف دیگر، باورپذیری التهاب درونی شخصیت ها برای مخاطب مهم است و مهم است که تیپیکال نشوند.

فهیم نیز گفت: حسین نمازی در فیلم قبلی اش نشان داد که کمدی را تا حدودی می شناسد اما اینجا با سوژه ای تلخ روبروییم و از نظر اجتماعی حتی تلخ تر از «علفزار» بود. اگر دست یک کارگردان کارنابلد بیفتد، از عهده اش بر نمی‌آمد. مهم است که فیلمساز از عهده تلخی شدید برآمده است. از زمانی که فیلم وارد خانه می شود و به خانواده گره می خورد، فیلم خودش را بالا می کشد و با دیدن ان، یاد کمدی های کلاسیک افتادم.

با اینکه تعداد کاراکترها زیاد هستند و نماهای متعدد دارد، توانسته برای پرده سینما خوب ظاهر شود و اصلا فیلم فقیری نیست و پرجزییات است. شاید تنها مشکل فیلم در روابط و مناسبات آدم‌ها و اتفاقات 10 دقیقه ابتدایی فیلم است. بعد از 10 دقیقه ابتدایی، با فیلمی خوب که مخاطب را روان شاد می کند روبروییم و از طرف دیگر سینماست.مقدسیان درباره «شادروان» گفت: فیلم را دوستش نداشتم. فیلمی کم مایه، کش آمده و گیشه پسندی است و نمی گویم نباید ساخته شود و طبیعتاً نسبت به فیلمهایی که در سینمای ایران به اسم کمدی ساخته می شود، فیلم تمیزتری است و سر و شکل بهتری دارد. من تلاش می کنم بر مبنای قواعد سینما صحبت کنم؛ یک قصه یک خطی ساده را بیش از حد کش دادن، فیلم بلند سینمایی نمی سازد! موقعیت و طرح ایده اولیه، پرکشش است اما فیلمنامه ملات کافی ندارد و قرار نیست شوخی های سطحی و دم دستی زمان زیادی مخاطب را نگه دارد. جمع بندی پایانی یفلم نیز مبتنی بر این موضوع است، طوری که انگار فیلمنامه نویس و کارگردان به این نتیجه رسیدند که تنها موقعیت هایی بامزه ایجاد کنند و پایان هم چند پیام خوب بدهند و قضیه عاشقی را بدون اینکه جا بیفتد، فیصله پیدا کرد.