سینما نوین/ از دورانی می‌گویم که تلویزیون در دوران طلایی خودش بود. دورانی که نه چند صدسال قبل بلکه همین چندسال پیش بود. مجریان قدرتمند، کمدی سازان پیشرو و کارگردانان صاحب نام، ترجیح می‌دادند، سیل مخاطبینی که در تلویزیون دارند را با هیچ چیزی عوض نکنند.دهه‌ی هشتاد و نود تلویزیون، اوج شکوفایی رسانه‌ی ملی در تمامی زمینه‌ها بود. از پرورش آدمهای با استعداد برای برنامه‌سازی تا رکوردهای واقعی از تعداد مردمی که هرشب، خیابان‌های شهر را به هوای تماشای سریال مورد علاقه خود خلوت می‌کردند.آن زمان هم محدودیت‌های صدا و سیما کم نبود، آن زمان هم ممیزی های سختگیرانه تمامی نداشت، اما تنها چیزی که در سازمان وجود داشت شاید حضور تعداد اندکی مدیر دلسوز بود که برایشان سمتی که بهشان سپرده شده بود اهمیت داشت. گرچه نباید از صبر و تحمل سریال سازان خصوصاً کمدی‌سازان در آن زمان چشم پوشی کرد اما تنها چیزی که در این دو دهه مخاطبین تلویزیون به خودشان می‌دیدند، حضور هنرمندانی در قاب جعبه جادویی بود که علی رغم تمامی محدودیت‌ها، مردمشان را بلد بودند و هیچ خط قرمزی سد کار آنها نمی‌شد.با ظهور پلتفرم‌های نمایش خانگی، تمامی هنرمندانی که نباید به سمت این مدیوم کوچ کرده‌اند و آنها هم که بودند یک به یک درحال خداحافظی با رسانه‌ی مورد علاقه‌شان هستند. همچنان امیدواریم نه به جلو که به عقب برگردیم و هرشب منتظر تماشای آدم‌های مورد علاقه‌مان در تلویزیون کشورمان باشیم.