مهر/ سیدامیر سیدزاده می‌گوید سینمای ایران برای عبور از بحران فعلی، به جای مسکن‌های مقطعی نیاز به طرح‌های بنیادین و ریشه‌ای دارد.سیدامیر سیدزاده تهیه‌کننده سینما با اشاره به اینکه فیلم سینمایی «خانه شیشه‌ای» به کارگردانی امیر پورکیان پروانه نمایش خود را دریافت کرده است، گفت: هرچند پروانه نمایش این فیلم صادر شده، اما معتقدم در حال حاضر فصل اکران، فصل بسیار ضعیفی است که یکی از مهمترین دلایل این ضعف، بی‌ثباتی و ناآرامی‌های موجود در جامعه است که باعث شده تا مخاطب به سینما نرود، چرا که سینمارفتن دل و دماغ می‌خواهد و زمانی که مخاطب دل و دماغ نداشته باشد به سینما نمی‌رود. حتی سینمای ایران یک شنبه غم‌انگیز را با ۶ هزار مخاطب پشت سرگذاشته است، به همین دلیل می‌گویم که باید منتظر موقعیتی باشیم که مخاطب دوباره به سینما بازگردد. با یک نگاه کوتاه به فیلم‌های جدیدی که به تازگی اکران شده، متوجه می‌شویم به نسبت تعداد سالن و سئانس‌هایی که به فیلم‌ها اختصاص داده می‌شود این آثار هیچ توجیه اقتصادی برای بازگشت سرمایه ندارند. معتقدم مسئولان باید به فکر راهکارهایی باشند تا مخاطب به سینما برود، در غیر این صورت با ادامه چنین شرایطی، مخاطب به خودی خود به سینما نمی‌رود. البته بعید می‌دانم چنین اتفاقی رخ دهد و شرایط مناسبی برای اکران فراهم شود.مساله‌ای که سینمای ایران در حال حاضر درگیر آن است، این است که سینما رفتن از برنامه روزانه مردم حذف شده و این مشکل بسیار بزرگی است. البته فکر می‌کنم باید به چنین موضوعی نگاهی کلان‌تر داشته و باور کنیم که چنین تمهیدات مقطعی نمی‌تواند کمکی به بهبود شرایط فعلی سینما داشته باشد. اینکه بلیت سینماها برای چند روز نیم‌بها شود و یا اینکه دولت در مقاطعی سوبسید حمایتی برای سرمایه‌گذاری که فیلمش در سینما اکران می‌کند، پرداخت کند؛ راهکارهای مدونی به شمار نمی‌رود و بیشتر راهکارهای مقطعی است و طرح‌های مقطعی نیز در طول تاریخ نشان داده که چندان جواب نمی‌دهد. در چنین شرایطی سینمای ایران نیاز به طرح‌های ریشه‌دار و بنیادین دارد، طرح‌های حمایتی که به‌صورت قانون مدون و اجرایی شود و این مسکن‌های مقطعی که آقایان تزریق می‌کنند، تنها کاربرد مقطعی داشته و به فراموشی سپرده می‌شود، ضمن اینکه در حال حاضر به دلیل استقبال نکردن مخاطبان از فیلم‌ها دیگر سرمایه‌گذاران تمایلی به سرمایه‌گذاری برای تولید فیلم‌ها ندارد.با توجه به کاهش سرمایه‌گذاری در سینما، بیشتر فیلم‌هایی امکان تولید پیدا می‌کنند که بتوانند حمایت‌های دولتی مانند بنیاد سینمایی فارابی و یا سازمان سینمایی را داشته باشند. درست است که پروانه ساخت زیاد صادر می‌شود، اما اکثر فیلم‌ها بودجه‌ای برای تولید ندارند به همین دلیل این فیلم‌ها یا اصلاً کلید نخورده و یا در طول تولید به دلیل بروز برخی از مشکلات متوقف شده است و این نشان می‌دهد که ما یک نظام ضابطه‌مند برای حمایت از سینما در مواقع بحرانی نداریم و این مهمترین مشکل ما در سینما است.سیدزاده در پایان گفت: توصیه می‌کنم تا مسئولان در طول سال مقاطعی را به‌عنوان مقاطع بحرانی سینما پیش‌بینی کنند تا با یک سری از سازوکارهای قانونمند بتوانند آن بحران را پشت سر بگذارند. سینما نیاز به رعایت یک سری از اصول و قوانین است که مدیران فرهنگی باید به فکر آن باشند تا این نوع از بی‌ثباتی‌ها در حوزه اکران، کاهش تولید و یا کاهش سرمایه با قانونمندی برطرف شود.