کم خبر/ متن تصنیف:دلا از دست تنهایی به جونوم؛ ز آه و ناله ی خود در فغونُم…شوان تار از درد جدایی؛ کره فریاد مغز استخونمعزیزون از غم و درد جدایی…به چشمونم نمونده روشنایی…فلک کی بشنوه آه و فغونم؛ به هر گردش زنه آتش به جونوم…یک عمری بگذرونم با غم و درد…. خدا با غم و درد…به کام دل نگرده آسمونم…نمیدونم دلم دیوونه ی کیست…نمیدونم دلم دیوونه کیست.. دوست…اسیر نرگس مستونه ی کیست…آخ نمیدونم دل سرگشته ی ما کجا میگردد و در خونه ی کیست…مو کز سوته دلانم چون ننالم؟مو کز بی حاصلانم چون ننالم… چون ننالم…نشسته بلبلان با گل بنالند؛ مو که دور از گلانم چون ننالم…نصیب کس نبی درد دل ما؛ که بسیاره غم بی حاصل ما ای یارم…کسی بو از غم و دردم خبردار؛ که داره مشکلی چون مشکل مادلی دیرم که بهبودش نمی بو…نصیحت میکنم؛ سودش نمی بوبه بادش میدهم نش میبرد باد؛ بر آتش مینهم دودش نمی بوبود درد مو و درمونم از دوست… بود وصلِ مو و هجرونم از دوست…اگه قصابم از تن واکره پوست؛ جدا هرگز نگرده جونم از دوستما آن آزرده بی خانمونم؛ مو آن محنت نصیب سخت جونوممو آن سرگشته خارم در بیابون؛ که هر بادی وزه پیشش دوونم…به صحرا بنگرم؛ صحرا ته بینم…به دریا بنگرم؛ دریا ته وینمبه هر جا بنگرم کوه و در و دشت؛ نشان از قامت رعنا ته وینم…مو که افسرده حالم؛ چون ننالم؟شکسته پر و بالم؛ چون ننالم…همه گویند فلانی ناله کم کن؛ ته آیی در خیالم چون ننالمبه آهی گنبد خضرا بسوجم…فلک را جمله سر تا پا بسوجم…بسوجم ار نه کارم را بساجی؛ چه فرمایی بساجی یا بسوجمغمِ عشقت، بیابون پرورم کردهوای بخت بی بال و پرم کرد…به ما گفتی صبوری کن صبوری… صبوری طرفه خاکی بر سرم کرد