کم خبر/ علی قمصری در خصوص این اجرا نوشت:شیراز همیشه مرا به وجد می آورد ، مدام برای حرکت مهره های بدنم تاس می اندازد ، فرصت می  دهد تا به لحظاتم با شادی معنا ببخشم و قهرمان لذت بردن از سادگی زندگی خود باشم.این بخش تار ایرانی از موسیقی لری استان فارس آغاز و به موسیقی شیراز می رسد. «دی بلال» ، «وای جونم وای دلبر» و «دختر شیرازی» قطعات اجرا شده هستند. ما اگر «پل اتصال قوی به فرهنگ باستانی» خود را بیابیم ، با استفاده از «قابلیت های دنیای مدرن» و «منابع گسترده» ای که در خاکمان داریم به تمدنی بزرگتر در جهان تبدیل می شویم. جدا شدن هر ضلع از این سه مولفه محکوم به شکست است. درخت ایران به ریشه ، برگ و آب هم زمان نیاز دارد. فرهنگ ، قدرت مارپیچ می سازد که چماق صاف و شوم سلاح به گرد پایش نمی رسد.کت و شلوار ریشه در ایران باستان دارد اما با نادیده انگاشتن پل های تاریخی ، این پوشش در آلمان به نام زیزو تولید شد و رضا شاه با علاقه به نوگرایی اروپایی آن را به عنوان پوششی غربی وارد ایران کردند. سیاستمدار پاکستانی ، هندی ، آفریقایی و … امروزه با لباس رسمی کشورشان اما سیاستمداران ترکیه ای و ایرانی از زمان آتاتورک و رضاشاه با کت و شلوار سفر می کنند. (من از هرگونه تایید یا نکوهش صفر و یکی یک تفکر خاص بیزارم و معتقدم در هر دوره ی تاریخی مثبت و منفی همزمان وجود داشته) ما سازهایی مانند بربط ، دیوان ، چنگ و… چندهزارساله ی ایرانی را با نامهای عود ، باقلاما ، قانون و هارپ به سازهایی وارداتی تبدیل کرده ایم. 

بازار

ریشه سرجایش است ، فقط باید یادبگیریم مسیر تنه به ریشه را برای برگ‌های جدید پیدا کنیم. من در تارایرانی حتی سعی کرده ام به ساده ترین شکل ممکن به لباس نیز فکر کنم و با مشورت پیش بروم. در این سفرها کار من ساختن پل بین علم و سلیقه ی نوین و ظرفیت ها و ریشه ی تاریخی است. این پل قطعا به خاطر توانایی اندک من باریک است اما اگر به عنوان یک الگو ثبت شود می تواند زاینده ی پل هایی بزرگ شود. درباره ی مکان ضبط این قسمت ، در بخش‌های بعد توضیح خواهم داد. اما فعلا به همین بسنده می کنم که پس از پنج روز ناامیدی از بازشدن درهای تخت جمشید ، انسان شریفی به نام آقای جهان به کام ، یکی از خانه های قدیمی محله سنگ سیاه که به زیبایی مرمت کرده اند را برای ضبط در اختیار ما گذاشتند.