نوشته های مشابه

ای آفــت جــان ای پلاستیــک ای سمّ روان ای پلاستیــــکتو گشتــــه ای مایة تشـــخص با بـــاد هـــــوا کنی تــــرقصاز بس به تو بسته اند عــــلاقه دنیــا ز وفـــــور تو کـــــــلافهدر کـــوچه و خـــانه و خیابان هم مزرعه، دشت و هم بیـاباندر بستـــر رود، و ســـاحل آب استــــخر بـزرگ یا که تالابآلــوده کنی محیـــط زیست را در دشــت و کــــویر یا به دریابس جانوری که خوردت و مرد انـــدر گلویش نَفَـــس بفشـردبازار و خـــرید و مصـــرف آن افــــزودن کیسه ها دو چنـــدان گـــر می روی بر خــرید کالا خــواهی تو به هر قلم مشمــــا!چون تو برسی به سطح منـــزل بس کیسه شود به هر طـرف وِلگفتـــم به یکی ز شهــــرداران تا چاره کند زیادمصــــرف آنتخفیــــف دهد هرآنکه آرد یک کیسه چو خود خـــرید دارداز پتـــروشیمی گمان نمی رفت تا زندگی را چنیــن کند سختشــــاید که خطـا از آن نباشد از مصــــــرف بد، خطــــای زایدیــاد یار ز عهــــد دور یاد آر بس پــــاکت کاغـــــذی به بازاریـــا هر نفــــری درون جیبش دستمـــــال بزرگ بُد ندیـــــمشهــم بهر نظافت بهــره ای داشت کالای خود انـدران بگـــذاشتکی بـود لبـــاس چفت و چسبــان هم پاره شــــده بلوز و تنبـــان حرمت و حیا کجا چنیــــــن بود اخــــلاق عموم چه نازنیـن بود!مصـــــرف شده اصل زندگی ها کمتر شده بحث رحـم و اهـــدادائــم تو بخـــر ببر به منــــزل با کیســـه کنی تو حــــلّ مشکـلاز شیشــــه بکن تو استفـــــاده بینی همه ســـــود ز امـــــر سادهآن وقت تنـــوع کی چنیـن بود بازار کجـــــا و این چنین ســود!جـــالب که درون کیسـه بینی تبلیـــــغ ز خرید جنس چینـــیبــــاران چو فزایدش زمـــانی طغیــــــان کند آب ها به آنــــیخــــالق چو طبیعت آفــریدی عیـــب و خللی در آن ندیـــدیهر چیــز به جای خویش بــاشد کمبــــــود و خلأ در آن نبـاشدعالَم همه خودکفــــا و گـردان دائم همــــه با هم انـد به دورانکمبــــود و نواقصی نـــــدارد چون کار خدا ز نظـــــم زایـــدنســــل همه اندران به مقـــــدار از گرگ و مگس یا که کفتـــارخورشیـــد و مه و ستـــاره ها هم در نظـــــم جهــان رفیـق با هماین جنس بشــــر چو شد پدیدار بر هم زده خُلق و خوی و رفتارمحصـــــول بشر گزافه بـــــاشد همـــــراه محیـــط زیست بایدبایـــد که ز جنس این طبیـــعت سازد همـــــه را به وفق فطرتافسوس، دو صــد به هم بگوییم افســــاد زمین ز خود بجوییـم !هر ظـرف که باشدش پلاستیک ضـایع شود محتوا چو لاستیکگیـــرد ز حــرارت و بــرودت تأثیــــر، و فــــزون کند مصیبتگــــویند اثـرش شــــدید باشد تخـــــریب به زمان مــدید باشدآرد به میـــــان ما ز امـــــراض باشد سخنـــــم رها ز اغـــراض افسوس کسی به فــکرآن نیست چون عاقله ای به ذکر آن نیستچون همّ بشر فقـط به سود است چشم خـــردش دگر کبود استهر جا که پدیدة خـــدایی است بهره کشی ها به جِدّ جاری استاین رســـم نه رسم زندگانی است فانی تر از این جهـان فانی استدر کشـــف، کمال علم بایست تخریب محیـــــط را نه شـایستافساد به حرث و نسل، زور است از عقل و نظر یقین به دور استدریا و هـــوا و هم زمیـــــن شد فاســــد ز تلاش هـــــای بی خودپیشرفت کجا بود چو پس رفت پیشرفت مخوان تو هر بــرون رفت از بس که بشر ماجــــراجوست غافل که جهان چوچشم و ابروستهر چیــــز به جای خویش باید بی جـــــا حرکت ز جـــا نشــــاید دیـــــگر نفَسم به بنـــــد آمـــد آلــــوده هوا چو گشتـــه از حــدّ از اصــل زمین دگر چه پـرسی نه خـــاک و نه آب بهــر غَرسی دریـــــا بَرِ ذی حیــــات دریــــا آلـــوده تر از دشت و صحـــرا امــواج کند چو قصــــدِ بی داد آرد تـــن و جـــــان تو به فریاداین موج ها نه موج دریــــــاست افـــراط بشر به هوش اشیا استجسمت شـــــده نقطه حـــوادث جـــانت چو نزار ز امر حــادثهر لحظه چو صــــد خبر شنیدی تصمیــــم درست کی بدیدی؟حیــــران به هوا چو بادکنک ها افتـــــاده به جان هم چو سگ هاآسـایش و رامش ار تو خواهی بایــــد ز یکی یقیـــــن بکـاهی!این رســــم و قواعـد جهان است تا بــــوده جهــان ما همان استباید بشـــر از خودش بپـــــرسد بهـــر چه کند راه حق ســــــد؟مردم همـــه چون نهــــال بــاری مشکن تو نهال و شو نه خــاریبس کن تو نفــــاق و کم جدایی آخر نه مــــگر تو هم ز مــایی؟بشتاب به رسم همـــدلی، دوست تا کی بکَنی ز یار خـود پوست؟این ره، نه مروت است و انصاف خارج مکن آدمی ز اوصــــافگوش کسی گر نشــــد بدهکار تغیـیر کجـــــا بُوَد به رفتـــار! بایــد که ز نو نهضتـــــی ســاخت زنهـــار ز امرِ از دو سر باختدر مصرف خود دو باره انـــدیش همراه مشو به وزر و تشــویشاین کیســـه مثال سوء مصـــرف بنگر به عمل، نه گفتـه و حــرفبر حفــــظ محیـــط کمال دقت با خـــلق خــــدا صفا و رفـــقت گر خــــلق خدا ز ما «رضــا» شد راضی به یقیــــن خــدا ز ما شد* استاد تمام دانشگاه تهران