باشگاه خبرنگاران/ شب قَدر یا لَیلَةُ القَدر شب نزول قرآن و مقدّر شدن امور یک‌ساله انسان‌هاست. قرآن در سوره‌های قدر و دخان از این شب سخن می‌گوید. براساس آیات قرآن و روایات، ارزش شب قدر بیش از هزار ماه است. این شب بافضیلت‌ترین شبِ سال و شب رحمت الهی و آمرزش گناهان است و در آن، فرشتگان به زمین می‌آیند و بنا بر برخی احادیث شیعه، مقدرات سال آینده بندگان را بر امام عرضه می‌کنند.

زمان دقیق شب قدر، روشن نیست؛ ولی بر اساس بسیاری از روایات، در ماه رمضان واقع شده و به احتمال زیاد یکی از شب‌های ۱۹، ۲۱ یا ۲۳ این ماه است. شیعیان بر شب ۲۳ رمضان و اهل سنت بر شب ۲۷ رمضان تاکید بیشتری دارند.شیعیان در این شب‌ها با الگوگیری از معصومین (ع)، به شب‌زنده‌داری، خواندن قرآن، دعا و عبادت در این شب می‌پردازند. ضربت خوردن و شهادت امام علی (ع) در این شب‌ها نیز به اهمیت آن نزد شیعیان افزوده و سوگواری برای آن امام با آیین‌های شب قدر همراه شده است. در هنر برای به تصویر کشیدن و روایت چگونگی ضربت خوردن حضرت علی (ع) تلاش هایی شده است. شاعران آیینی کشورمان هم به این موضوع در شعرهایشان اشاره کردند یا برای ضربت خوردن حضرت علی (ع) اشعاری سرودند. در اینجا به برخی از این اشعار اشاره می‌شود:غلامرضا سازگاربگیر‌ ای مرگ عالم را در آغوشکه از فرق علی خون میزند جوشمتاب‌ ای مه متاب‌ای مه که امشبچراغ عمر مولا گشته خاموشبه جز سجّاده و محراب خونینبه هر جا بنگرم باشد سیه پوشدر و دیوار مسجد را مشوئیدمبادا تا شود این خون فراموشچه سان باور کنم مرگ علی راگمانم باز مولا رفته از هوشسزای آن همه خوبی همین بودکه خون در سجده ریزد از سر و روشکجا رفت آن که رنج عالمی راچو قوت مستمندان برد بر دوشصدای واعلیا واعلیارسد امشب زهر ویرانه بر گوشچو اطفال یتیم کوفه (میثم)گرفته زانوی ماتم در آغوشصابر خراسانیباورم نیست که خیبر شکن از پا افتادحضرت واژه‌ی بر خواستن از پا افتادکم نمکدان تو را هر که نمک خورد شکستباز با زخم سرت کعبه ترک خورد شکستیا علی هیچ کس از لطف تو ناکام نبودپدری مثل تو همبازی ایتام نبودهر شب کوفه منور ز نگاهت می‌شدشمع بزم فقرا صورت ماهت می‌شدچه بلایی به سرت آمده بابای همهتیغ که سر زده بر سر زده بابای همهنه فقط بین سرت فاصله انداخته استبین چشمان ترت فاصله انداخته استزخم‌های دل ایتام پی مرهم توستمرد ویرانه نشین منتظر مقدم توستهمه بودند و امام از همه بیکس‌تر بودزینب‌ای وای دوباره سر یک بستر بودحسن لطفی تا تَرَک خورد سَرَش دُخترش اُفتاد زمیندست بگذاشت رویِ معجرش اُفتاد زمینبیشتر تیغ فرو رفت میانِ اَبروتا که از ضَرب علی با سرش اُفتاد زمینبه سرش خورد، ولی پهلویِ او درد گرفتدید از ضربۀ در همسرش اُفتاد زمینکَس نفهمید که عباس چگونه آمدبار‌ها تا بِرِسَد مَحضَرَش اُفتاد زمینخواست تا خانۀ زینب رویِ پا راه رَوَددو قدم رفت، ولی پیکرش اُفتاد زمیندخترش دید زمین خوردنِ بابایش رادخترش دید و خودش آخرش اُفتاد زمینچقدر از رویِ تَل تا لبِ گودال دویدچقدر بینِ همه خواهرش اُفتاد زمینذوالجناح آه ببین نیزه‌ای او را هول داداز رویِ زین به زمین با سَرَش اُفتاد زمیندید پایین قدم‌هاش سَنان می‌خندیددید بالایِ سرش مادرش اُفتاد زمینعلی اکبر لطیفیانشیرش حلال آنکه مرا خاک پاش کردنانش حلال آنکه مرا مبتلاش کردهر آنچه می‌دهد کرمش کم نمی‌شودباید کریم بلکه کرم را گداش کردپایم اگر به سمت جهنم نمی‌روددستم توسلی به ضریح عباش کردموسی و خضر و یوسف و عیسی به جای خودهنگام مشکلات، نبی هم صداش کردتصویر اوست عکس تمام پیمبراناو را خداش آینه انبیاش کردکعبه برای آمدنش بود نه طوافپس کعبه را برای قدومش بناش کردخیلی گره زدند به اسلام باز کردهر آنچه کرد پنجه مشکل گشاش کرددر کودکی ش نیز علی مرد جنگ بودپس ذوالفقار نیست اگر لافتی ش کرددر آستان یک نخ عمامه سرشباید تمام خلق جهان را فداش کردرد می‌شد از محله‌ی ما دلدل علیافتاد سنگ زیر سم او، طلاش کرد