کم خبر/ آن سال وسط تابستان برف آمد و همه جا یخبندان شد...سوز سردی که می آمد مثل اره پوست را می برید و تا مغز استخوان نفوذ می کرد. اوایل بهمن بود.کتاب هایم را زیر بغل زده بودم و دست هایم را با فشار چپانده بودم ته جیبم، ولی فایده ای نداشت. حس می کردم دست هایم مال خودم نیست و انگشتانم تکان نمی خورد. داشتم می رفتم دبیرستان اما مطمئن نبودم که زنده برسم، فکر می کردم هرلحظه ممکن است یخ بزنم یا دست کم گوش ام یا دماغم خشک شود و بیفتد روی زمین. سعی کردم انگشت هایم را تکان بدهم ولی انگشتی وجود نداشت، توی جیبم سنگی بی حرکت افتاده بود. یکی از دخترهای محل مان که خانه شان یک کوچه بالاتر از ما بود، دوان دوان از کنارم گذشت. خیلی از روزها توی راه می دیدمش ولی سلام و علیک نداشتیم. بلد نبودم، رسم هم نبود.توی محل، پسرها با پسرها حرف می زدند و دخترها با دخترها. معلوم بود که دختر محل مان هم سردش است و دارد می دود که گرم شود. کمی جلوتر تصمیم گرفت از پیاده رو به خیابان برود، شاید می خواست تاکسی بگیرد که از شر سرما خلاص شود. از جوی آب کنار پیاده رو به خیابان پرید، اما با وجودی که عرض جو کم بود پای اش به لبه جدول گرفت و کنار خیابان نقش بر زمین شد. توی آن سرما با آن شدتی که زمین خورد مطمئن بودم که دست یا پایش شکسته است. بدو بدو خودم را بالای سرش رساندم. "خوبید؟" دختر که سرخی خجالت سرخی گونه های سرمازده اش را دوچندان کرده بود گفت "بله، چیزی نشد" پرسیدم "مطمئنید؟" گفت "بله، هیچی نیست" معلوم بود که معذب است و دوست ندارد بالای سرش بایستم، برگشتم و درست لحظه ای که می خواستم به پیاده رو برگردم صدایش را شنیدم که گفت "خیلی ممنون" ایستادم .نگاهش کردم و یکباره گرمم شد.هوا گرم شده بود و لحظه به لحظه داشت گرم تر می شد. احساس کردم داغ شده ام، انگار آتش گرفته بودم. چیزی نگفتم، فریاد هم نکشیدم، فقط برای این که خنک شوم شروع به دویدن کردم و تا دبیرستان یک نفس دویدم. ولی فایده ای نداشت، داشتم می سوختم، انگار میله ای داغ توی شقیقه هایم فرو کرده بودند، کف دست هایم خیس عرق شده بود، پیشانی ام خیس عرق شده بود، مهره های پشتم خیس عرق شده بود، تمام وجودم خیس عرق شده بود و گرما ول کن نبود. روزها و شب های بعد هم هوا خنک تر نشد، شب ها گرما کلافه ام می کرد و خوابم نمی برد و روزها گرما کلافه ام میکرد وبی تابم می شدم...‌‌ادامه دارد...‌

بازار